Obra: Jesús Núñez
Y
tú, sueño, dame tu diamante implacable, tu tiempo de deshora.(César Vallejo)
Nunha noite roubada de linguaxe secreta
compartimos o ar estremecido
e indultamos ao amor…
Ti chegaches á miña pel
como un canto
poliédrico,
a lei do movemento
alterou o ritmo do poema.
O acto de fe
contido na copa da que bebemos
alcanzou aos meus beizos
naquel abisal nocturno
de húmida natureza .
Cando Mozart chegou á
miña alma
xa nós eramos chama que agroma,
xa venceramos o
tacto da pel
e deixarámonos caer
nun xogo de sombras,
nunha vertixe de asombrosa
complacencia. Atopamos
o inefábel porto onde cobixármonos
da vida de fóra.
Cando Mozart chegou á miña alma
xa nós, co que somos e non somos,
estabamos a alimentar o eco
que camiña pola luz…
Abrazámonos e
pregouse o vento.
A redención estaba alí,
aos nosos pés
zumegante
como alento de insomnio
que chega ao fondo
dos ósos
no medio dunha noite arqueada,
ateigada dunha única certeza
que se repite sen límites:
A ti me anoo
mentres bebas das estrelas
e cabalgues o vento fuxidío
que
o envolve todo…
na firmeza da luz.
Cando Mozart chegou á nosa alma…
Nós, xa respladeciamos.
Olga
Patiño Nogueira
(A Coruña, 4-xullo-2014)