A
PRAZA
Era esa hora
intempestiva de silencios alongados polo vento, sempre o vento . Asomeime ao silencio daquela praza transparente,
intemporal, matizada polo vaivén da luz dun atardecer de sinuosidades opacas.
O vento
fíxose máis famento, rabuñando os ensortillados dedos daquelas mans engurradas
que se dirixían ao ceo, atrapadas por centenarias raíces ao chan.
A luz dese serán luminosamente gris
envolveuno todo…e escoitáronse as diáfanas voces dos devanceiros.
Sen
sobresaltos, a luz e mailas palabras do vento entretecéronse, e ese instante
foi revelador: un recanto da alma fíxose presenza; podías velo, tocalo,
ulilo…Foi un lóstrego intensamente certo.
Voltarei,
por se a luz e as palabras do vento se estreitan de novo e chega a darme
alcance, outro lóstrego intensamente certo.
Olga Patiño Nogueira