O BLUES DA MULLERÁRBORE.
Convócase a néboa azul…
Nin a voz de furia da sarabia,
nin a serenidade da auga
que envolve a atmosfera nocturna
naquel recinto son
suficientes para conter a bágoa
que desborda a meixela da
Mullerárbore,
máis ben, axuda a que se precipite
no palpitar dun fume somnolento que
enche o seu espazo:
desmantelada cidadela.
A pucha enriba da cadeira,
o cigarro inerte na mudez dos dedos e
o whiski fixo no cristal do vaso sobre
a mesa negra.
A noite está dispersa, porén
o Ollo do Cíclope,
con aparente docilidade,
mantense ergueito, axexa…
Sabe, como a alba que espera,
permanecer esperto
ata que a luz do norte
invada a cidadela,
a bágoa faga suco e
o whiski desapareza…
Mentres, nos ollos da Mullerárbore
reflíctense
as pétalas de plástico
que adobían a pel da escuridade.
O Cíclope, extraviado
nos lindes do seu propio anhelo,
achégase á mesa negra
descoñecedor de que, xamais
a Voz de Afrodita
é un canto mudo. Sempre
resucita
convertida no fulgor
da choiva,
capaz de atravesar
o xemido do orballo
a rentes da terra
no rito da mañá
máis fonda…
Olga Patiño Nogueira.