Presentación poemario: Antonino Nieto Rodríguez

Antonino Nieto Rodríguez é un poeta de risco que mantén unha relación

visceral coa poesía, sabe que para el é o mellor xeito de expresarse para

sair da súa zona de confort.

 

Considera o -espazo poético- como unha trincheira onde refuxiar o seu

espírito crítico, lúcido…e, por veces, “luciferino”.

 

Os seus versos latexan ceibes cunha singularidade fonética e ortográfica

que levan a un rupturismo gramatical ata acadar un expresionismo de por

sí transgresor. O seu pensamento descorre pola beira dunha alocución

automática, rápida e innovadora; a melodía que supón a poesía esvara

cunha liberdade creadora total, e transmite un frenesí aparentemente

caótico, afastado de toda formalidade lingüística.

 

A voz poética de Antonino Nieto Rodríguez é desafiante, complexa e

fonda: un berro revelador máis aló da néboa…

Os seus versos convócannos á reconexión co noso ser máis íntimo para

recuperar a conciencia de nós mesmos.

 

“El ojo que todo lo esconde, o el cuchillo que trocea a los inocentes”está

impregnado por unha -atmosfera de arrebato- (lírico-épico) que respira

insubordinación. A súa lectura pode deixarte á beira do precipicio, e pode

estar tamén non canón de luz que che salve do abismo para retomar o ar

e regresar, de novo, ao poderoso remuíño para resucitármonos.

 

A Rosalía in memoriam

 Presentouse no Sporting Clube Casino da Coruña o poemario -A Rosalía in memoriam- de Norma González Peralta.

Rosalía de Castro, escritora galega universal. Posiblemente a personaxe con quen máis nos identificamos os galegos polo seu profundo sentimento de perteza ao país, e pola súa visión socialmente crítica como intelectual, sempre ao lado dos máis débiles. Muller concienciadora e reivindicativa; en moitas das súas creación literarias están presentes a independencia e a igualdade das mulleres, o cal a converte nun referente importante do feminismo. Ela é quen de transformar unha lingua desestimada, en lingua escrita, en lingua de Arte.

Norma González Peralta decátase desa -luz interior- que habita o “eu poético” de Rosalía, ese latexo vital para percibir o mundo dende a fondura do alto voo que ten a súa voz.

Polas páxinas de -Rosalía in memoriam- deambulan as sombras (ás veces a “negra sombra”) que aflixe o pensamento rosaliano, outras son as luces…unhas e outras fan un xogo de espellos e labirintos que dan como resultado unha obra poderosa, chea de incertidume e autenticidade.

Non é doado recoller o celme, o alento do “eu lírico” de Rosalía, escoitalo con rigor ata establecer un diálogo lúcido dende outro -eu poético-, neste caso o da propia Norma González.

A poeta captura ese vento libre que habita os versos rosalianos que non os consume o tempo…E faino cun ritmo interno propio, elegante e sincero coma se fora un murmurio de paxaros fosforescentes que atravesan o espírito de esperanza dunha nova ollada.

Recital poético A Rosalía